7 عامل مهم در بازی کودکان

کودکان با فعالیت های بدنی به مهارت های حرکتی می رسند که آنان را قادر می سازد تا از نظر جسمانی اطمینان، ایمنی و اعتماد به نفس پیدا نمایند.کودکان با فعالیت های بدنی به مهارت های حرکتی می رسند که آنان را قادر می سازد تا از نظر جسمانی اطمینان، ایمنی و اعتماد به نفس پیدا کنند.

از طرف دیگر بازی کودکان و بازی کودکانه ، وظایف متعددی را در سطوح مختلف رشد کودک، بر عهده دارد.
مشاهده شده که رابطه ای بین بازی کودکان و رشد شناختی نیز وجود دارد.
افزایش مهارت در برنامه ریزی، توانائی حل مسأله در بازی های فکری کودکان، آفرینندگی، دست یافتن به دور اندیشی، رشد زبان و … در بازی کودکان  و سرگرمی کودکان متجلی می شود.
برای دانستن و پی بردن به ارزش و اهمیت بازی کودکان، باید بازی و نحوه انجام آن را شناخته و هرگز بازی کودکان را وقت تلف کردن ندانسته، و آن را زمان به دست آوردن دانش و تجربه دانست.

مهارت های جنبشی نوزادان و کودکان کوچک با فعالیت های بازی گونه ای که انجام می دهند، تقویت می شود .
تکرار بازی کودکان، کشف توانمندی ها و شناخت اطراف را باعث می شود.
هر چقدر کودکان بزرگتر می شوند بازی برای بچه ها پیچیده تر شده و باعث یادگیری بیشتری می شوند و مهارت های کودک افزایش می یابد.
بازی کودکان از بدو تولد آغاز می شود و در مراحل رشد، بازی بچه ها و زندگی کودکان چنان در هم ادغام می شوند که تفکیک آن بسیار مشکل و غیر ممکن است.
زیرا فعالیت های طبیعی کودکان در هنگام بازی متجلی می گردد.
کودکان احساسات و نیازهای خود را از راه بازی کودکانه بروز می دهند.

جنسیت و بازی کودکان :

از نظر نحوه بازی کودکان، انتخاب همبازی قابل توجه است.
کودکان بین سنین ۱۸ ماهگی تا ۳ سالگی شناختی ناچیز درباره هویت جنسی دارند.
آنان یاد می گیرند خود و دیگران را به عنوان مؤنث و مذکر طبقه بندی کنند.
کودکان همانندسازی را از ۴ یا ۵ سالگی آغاز می کنند.
از نظر نوع بازی کودکان نیز، بین دختران و پسران تفاوت ها دیده می شود.
جنسیت یکی از عوامل مؤثر در بازی کودکان است و به همین دلیل می توان گفت که بازی پسر ها با دختر ها تفاوت دارد.

پسرها بیشتر از بازی هایی لذت می برند که دشوار است و نیاز به فعالیت فیزیکی دارد؛
در حالی که دختر ها اغلب بازی های ساکت و آرام و ظریف را ترجیح می دهند.
به طور معمول کودکان تا قبل از سن هشت سالگی اهمیت چندانی به جنس هم بازی خود نمی دهند.
اما در سنین ۸ تا ۱۰ سالکی اختلاف بازی کودکان ببن دو جنس به طور کامل آشکار می گردد و کودکان ترجیح می دهند با هم بازی خود بازی کنند.

دخترها بازی با عروسک را برای شیر دادن ، نوازش کردن و خواباندن آن دوست دارند و حتی بیشتر اوقات با عروسک خود می خوابند.

پسرها فعالیت بدنی را که نشانگر قدرت و نیروی عضلانی بیشتر آن هاست، را در بازی هایی مانند توپ بازی کودکان ، دویدن و کشتی گرفتن بروز می دهند.
به عقیده روانشناسان فرانسوی بازی در نزد پسران بیشتر وسیله ای برای اثبات خود در برابر دیگران و برای دختران وسیله ای برای بودن با دیگران است.

رفتار دختر ها اغلب به وسیله خودداری از پرخاشگری تلقین پذیری از اطرافیان و تحت تاثیر هم بازی های خود قرار گرفتن ، مشخص می شود.
و حالت هیجانی در آن ها کمتر از پسران به حمله وری و تنبیه بدنی می انجامد.
پسر ها فعالیت جسمی زیاد و جنبش های ماهیچه ای و عضوی ، حرکات شدید و هیجان ، رفتار تند و پرخاشگرانه را دوست دارند.
در برابر ابداع و نوآوری در قانون ها و مقررات بازی شانه خالی می کنن بیشتر می کوشند تا قانون های بازی را به نفع خود ندیده بگیرند و بر رقیب پیروز شوند.
از این رو بازی اغلب پسران تغییر چهره می دهد.