یک تیم بین المللی از محققان دیرینه شناس در کاوش های جدید خود موفق به شناسایی بقایای یک هیولای متعلق به دوران پیش از دایناسورها شدند. بر این اساس گفته می شود جمجمه و تعدادی دنده و استخوان بازوی این موجود طی یک حفاری یک ماهه به دست آمد.
به گفته دانشمندان، پامپافونوس درست قبل از بزرگترین رویداد انقراض جمعی زمین زندگی می کرد که ۸۶ درصد از همه گونه های جانوری را در سراسر جهان از بین برد. این حیوان به گروهی از جانوران معروف به داینوسفالیان تعلق داشت که موجودات بزرگ و ساکن در خشکی هستند که هم گوشتخوار و هم گیاهخوار بودند. اصطلاح دینوسفالی در یونانی به سر وحشتناک ترجمه می شود،که اشاره ای به استخوان های ضخیم جمجمه این گروه است. محققان توضیح می‌دهند که این حیوانات عمدتا در آفریقای جنوبی و روسیه حضور داشته و به ندرت در سایر نقاط جهان دیده می شدند و در این میان Pampaphoneus biccai ، تنها گونه شناخته شده در برزیل است. جمجمه این جانور به دلیل حفظ عالی استخوان های موجود، اطلاعات مهمی را در مورد مورفولوژی یا ساختار فیزیکی وی ارائه می دهد. این دومین جمجمه پامپافونوس است که تا کنون در آمریکای جنوبی پیدا شده است و از نمونه اولی بزرگتر است
متئوس کاستا سانتوس، پژوهشگر ارشد این مطالعه از دانشگاه فدرال پامپا در این رابطه می‌گوید: یافتن یک جمجمه جدید پامپافونوس پس از مدت‌ها برای افزایش دانش ما در مورد این حیوان بسیار مهم بود.
محققان تخمین می زنند که بزرگ ترین انواع این گونه می توانستند به طول بیش از ۳متر و وزنی در حدود ۴۰۰ کیلوگرم رسیده باشند. طعمه های بالقوه این موجود ترسناک از جمله دوسینودونت کوچک Rastodon و دوزیستان غول پیکری مانند Konzhukovia نیز در همین منطقه کشف شده است.
پروفسور فیلیپ پینیرو، دیگر پژوهشگر ارشد این تیم تحقیقاتی نیز در رابطه با موضوع فوق می گوید: این بزرگترین شکارچی زمینی بود که ما از دوره پرمین در آمریکای جنوبی می شناسیم. این حیوان دارای دندان های نیش بزرگ و تیزی بود که برای شکار طعمه مناسب محسوب شده و دندانه و معماری جمجمه آن نشان می دهد که نیش وی به اندازه کافی قوی بوده که بتواند استخوان های طعمه اش را کامل بجود. این مطالعه همچنین نشان می دهد که پامپافونوس از حیوانات کوچک تا متوسط تغذیه می شود.
پروفسور استفانی پیرس از دانشگاه هاروارد نیز در این رابطه، می گوید: این حیوان جانوری بود که به نظر می رسید و در دل هر موجودی که در مسیرش با آن مواجه می شد، وحشت محض بر می انگیخت. شرح کامل این تحقیق در آخرین شماره مجله Zoological Journal of the Linnean Society منتشر شده است.