فاضلی گفت: انسان موجودی است که در سایه آینده زندگی می کند؛ ما همواره در سایه آینده زندگی می کنیم و اکثریت جامعه احساس می کند که این مدل از حکمرانی و این مسیری که داریم طی می کنیم آینده ای برایش بنا نمی کند.

او گفت: این جامعه حق دارد ناآرام باشد. سال 90 هم همین حرفها را می زدیم و عده ای می گفتند نه! آینده روشن است. از سال 90 تا 1400 اقتصاد ایران 30 تا 34 درصد سرانه درآمدش را از دست داده است. پیکره های آبی اش خشک شده، مهاجرتش افزایش پیدا کرده و شاخص های اقتصاد کلانش بدتر شده است. تورم ساختاری مزمنش تقریبا 2 برابر شده. پس اگر این مسیر درست بود از 90 تا 1400 باید اتفاقی رخ می داد.

این استاد دانشگاه گفت: آنچه که امروز با آن مواجهه هستیم جامعه ای ناآرام است که حق دارد و ناراضی است و در ناراضی بودنش حق دارد و آینده را روشن نمی بیند و در روشن ندیدن آینده حق دارد چون زندگی اش نمایی از آینده ای مثبت ندارد.