به گزارش محیانیوز، امروز، بقایای این جوامع دیرینه هنوز پابرجا هستند، یخ زده، یا بهتر است بگوییم، در زمان خشک شده اند.

درست در سراسر شبه جزیره عربستان، از اردن تا عربستان سعودی، سوریه، ارمنستان، قزاقستان و عراق، محققان هزاران سازه سنگی عظیم را از آسمان شناسایی کرده‌اند.

ترتیبات V شکل اولین بار توسط خلبانان نیروی هوایی بریتانیا در دهه ۱۹۲۰ مورد توجه قرار گرفت و برای بیش از یک قرن، کارشناسان درباره علت ساخت آنها بحث کردند.

تصاویر ماهواره‌ای اخیر و بررسی‌های هواپیماهای بدون سرنشین در صحرای اویرید عربستان سعودی اکنون از یک سوء ظن رایج پشتیبانی می‌کند.

امروزه، باستان شناسانی که بر روی این الگوهای سنگی باستانی کار می کنند، که گاهی اوقات به عنوان "بادبادک های بیابانی" شناخته می شوند، فکر می کنند که به احتمال زیاد از آنها به عنوان تله های شکار انبوه استفاده می شد.

ده‌ها بادبادک بیابانی که قبلاً ناشناخته بود و اخیراً در اویرید یافت شده‌است، به نظر می‌رسد که همگی با یک نوع عملکرد ساخته شده‌اند.

برخی از شکل های V به یک گودال، برخی دیگر به یک صخره ناگهانی و برخی دیگر به یک محوطه اشاره می کنند.

هر سه طرح نشان می دهد که بادبادک های صحرا زمانی برای قیف کردن گله های حیوانات وحشی به سمت مرگ یا اسارت استفاده می شده است.

شکار حیوانات، معمولاً غزال و سایر حیوانات گیاه‌خوار، احتمالاً بز، اسب‌های وحشی و شترمرغ، اکنون به عنوان رایج‌ترین استفاده از این ساختارها پذیرفته شده است.»

حفاری های بیشتری لازم است تا بفهمیم چه حیواناتی به طور خاص در تله هایی که اخیرا کشف شده اند گله می شوند، اما این واقعیت که آنها در سایر نقاط شبه جزیره عربستان ظاهر می شوند نشان می دهد که این یک استراتژی محبوب و مؤثر برای بقا بوده است.

در مناطق جنوبی‌تر، باستان‌شناسان صدها بادبادک سنگی و هزاران سازه سنگی دیگر را در صحرا پیدا کرده‌اند.

بادبادک‌های صحرای جنوبی‌تر، پیچیده‌تر و متمرکزتر از بادبادک‌های صحرای اویرید هستند. آنها گاهی اوقات چندین شکل V را با هم ترکیب می کنند، همانطور که در تصویر زیر می بینید.

در گذشته، باستان شناسان استدلال کرده اند که این سازه ها به عنوان تله های شکار مورد استفاده قرار می گرفتند، زیرا تمایل دارند در مناطق شنی که زمانی میزبان علفزارهای فصلی بوده اند، ظاهر شوند. فضای سبز احتمالاً از غزال‌های مهاجر، بزها یا دیگر حیوانات گله‌ پر می‌شده‌است.

برخی از تصاویر هنر صخره ای باستانی از این زمان نیز ساختارهای بادبادکی مانندی را نشان می دهد که برای قیف کردن حیوانات استفاده می شود. چیدمان برخی بادبادک‌ها نشان می‌دهد که حتی ممکن است برای پرورش حیوانات وحشی استفاده شده باشد، یکی از اولین تلاش‌ها برای اهلی‌سازی که در هر جای دنیا یافت شد.

مطالعه اخیر دیگری در مورد بادبادک های بیابانی که در آوریل ۲۰۲۲ منتشر شد، اشاره می کند که ترکیبی از بادبادک ها در یک منطقه غیر معمول نیست. برخی از این بادبادک ها در انتها به چاله باز می شوند و برخی دیگر به محوطه باز می شوند.

شاید نزدیک شدن به گله‌های وحشی همان چیزی باشد که در ابتدا به گونه‌های ما اجازه داد تا مثل خودمان پرورش یابند.

اما همه جنبه های این بادبادک های بیابانی لزوما کاربردی نیستند.

برخی بادبادک‌ها در ساختارهای سنگی بزرگ‌تری به نام «موستاتیل» جاسازی شده‌اند که می‌توانند کیلومترها طول بکشند. Mustatil کلمه عربی مستطیل است، و از بالا، الگوی بلوکی از Mustatil به نوعی مانند یک دروازه به نظر می رسد.

علیرغم یافتن چند صد ساختار مستطیل در صحرای عربستان در سال های اخیر، باستان شناسان هنوز نمی دانند برای چه استفاده می شده است.

آنها ممکن است بناهای معنوی یا فرهنگی برای قربانی کردن حیوانات یا جشن ها باشند، اما ارتباط آنها با بادبادک های صحرا نشان می دهد که آنها همچنین می توانند برای جمع کردن حیوانات یا ذخیره آب مورد استفاده قرار گیرند.