به گزارش محیانیوز، امین ماهورام، با اشاره به نشانه‌های اوتیسم خفیف، اظهار کرد: رفتارهای تکراری و علاقمندی‌های محدود، از ویژگی‌های اصلی مبتلایان به طیف اوتیسم با هر شدتی است. در گروهی از کودکان مبتلا عملکرد خوب زبانی و هوشی در کنار ویژگی‌های ذکر شده دیده می‌شود که اختلال آنها آسپرگر نام دارد.
دستیار روانپزشکی کودک و نوجوان با تاکید بر اینکه مبتلایان به طیف اوتیسم به سختی ارتباط دوطرفه یا دوسویه برقرار می‌کنند ادامه داد: عدم به اشتراک گذاری مناسب علایق خود و پاسخ مناسب به علایق و احساسات دیگران، مشکل در برقراری ارتباط چشمی به جا و کافی، ضعیف عمل کردن زبان بدن و ارتباط کلامی و یا غیر کلامی مشکل‌دار در این افراد بارز است. این افراد نه می‌توانند به قدر کافی از حالت چهره و بدن دیگران به افکار و احساسات آنها پی ببرند و نه می‌توانند به درستی احساسات خود را در چهره، تن صدا یا حالت بدن نشان دهند.
ماهورام با اشاره به اینکه مبتلایان به اوتیسم در دوست یابی نیز دچار مشکل هستند ادامه داد: کودکان به طور معمول قبل از سن مدرسه، بازی‌های تخیلی دارند و با دوستان هم‌سن بازی کرده و به آنها توجه نشان می‌دهند. اما کودکان طیف اوتیسم در بازی‌های تخیلی که با خودشان انجام می‌دهند نقص دارند یا در سنین بالاتری به این بازی‌ها دست پیدا می‌کنند. از طرفی در بازی با هم‌سالان نیز نقص دارند و ممکن است وارد بازی با آنها نشوند یا نتوانند روابط مناسبی در دوستی و بازی‌های تعاملی برقرار کنند. این اشکالات، به درجاتی در فرم خفیف طیف اوتیسم یا آسپرگر نیز دیده می‌شود.
وی ادامه داد: مبتلایان به اختلال طیف اوتیسم ممکن است کلام یا واژه‌ای را به صورت غیر عادی چندین بار تکرار کنند، مثلاً کودک ممکن است در پاسخ به مادر خود که از او پرسیده “اسباب بازی می‌خواهی؟ ” بگوید اسباب بازی می‌خواهی؟ و یا در زمان دیگری این جمله را بدون هدف تکرار کند. ممکن است این کودکان جملات را به طور ناقص بگویند یا ضمایر را جا به جا استفاده کنند، اما این مشکلات زبانی در فرم خفیف طیف اوتیسم با عملکرد بالا یا همان آسپرگر به ندرت دیده می‌شود. برعکس، کودکان مبتلا به آسپرگر ممکن است حتی مهارت‌های گفتاری بالایی داشته باشند، اما نمی‌توانند در روابط اجتماعی به درستی از این مهارت‌ها استفاده کنند و یا آن را با مهارت‌های زبان غیر کلامی (ژست‌ها و حرکات مناسب بدن و چهره) همراه کنند. این افراد در درک شوخی، کنایه، و ظرایف زبانی مانند اینکه چه حرفی در چه محیطی باید یا نباید زده شود، ضعف دارند و به همین دلیل به رغم هوش کافی، ممکن است افرادی با درک پایین‌تر از سن به نظر برسند.