به گزارش محیانیوز، مرکز نگهداری و بازپروری حیوانات پردیسان که مهم‌ترین مکان برای کمک به حیوانات در کل کشور است این روزها با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند. برای آشنایی بیشتر با مشکلات به این مرکز بازپروری رفتیم.
از ضلع شمالی بزرگراه حکیم، بین اتوبان شیخ فضل الله و یادگار امام (ره) ورد پارک پردیسان می‌شویم. بعد از ورود به پارک پردیسان خود را به کلینیک می‌رسانیم که در گوشه‌‌ای از این پارک قرار دارد. چیزی که در اینجا و قبل از رسیدن به این مرکز خودنمایی می‌کند محل نگهداری «پیروز»، توله یوزپلنگ آسیایی است که بعد از تلف شدن آن جایش به شدت حیوان خالی است.
فعالیت این کلینیک در پارک پردیسان تهران به سال‌های قبل باز می‌گردد که در قالب اتاقکی کار خود را آغاز کرد، در آن زمان مجموعه‌ای از کل، بز، قوچ و میش در این مجموعه نگهداری می‌شد و برای تأمین مایحتاج آن‌ها اتاقکی ایجاد و به مرور توسعه یافته و قفس‌هایی برای نگهداری حیوانات ایجاد شده است.
مرکزی برای نگهداری حیوانات
اولین چیزی که در ابتدای ورود به این کلینیک به ذوق می‌زد نبود برق و تعداد کم پرسنل این مرکز بود که گویی این مرکز تعطیل است. اتاق‌ها خالی و تاریک است. با صحبت‌های تنها کارگر این مرکز که آنجا بود متوجه شدیم برق قطع است و این چیز عجیبی نیست و همیشه این اتفاق می‌اُفتد. وی گفت: این رفتن برق دائمی بوده، با توجه به راه افتادن بخش رادیولوژی و جراحی می‌تواند به مشکل بزرگی تبدیل شود. در حالی که انتظار سرو صدا و هیاهوی بیشتری را داشتیم، اما سکوت حکمفرما بود.
وارد محوطه باز مجموعه که می‌شویم تعدادی قفس به چشم می‌خورد که در آن بعضی از حیوانات وجود دارند. بعد از مدتی معطلی یکی از دامپزشکان آنجا برای معرفی این مرکز به ما می‌پیوندد. او می گوید این مرکز برای نگهداری حیواناتی است که نیاز به حمایت و تیمار دارند، حیوان پس از گذراندن دوره نقاهت اگر توان بازگشت به طبیعت را داشت در زیستگاه رهاسازی می‌شود، اگر توانایی بازگشت در طبیعت را هم نداشت به باغ وحش‌ها یا سایر مراکز نگهداری فرستاده می‌شود.
اما به گفته پرسنل وضعیت این مرکز نسبت به گذشته بسیار بهتر شده است، مثلاً در این مکان اتاق رادیولوژی ساخته شده و دستگاه آن خریده شده، اتاق‌های جراحی آماده شده است که بعضی از جراحی‌های عمومی در این مرکز انجام می‌شود و دیگر نیازی نیست برای این جراحی‌ها به بیمارستان‌های بیرون مراجعه کرد؛ قفس‌ها در اینجا امکانات خاصی را ندارند محوطه سیمانی است که دور تا دور آن را با میله آهنی محصور کرده‌اند. البته برای شستشو گفتند بهتر است که کف قفس از این جنس باشد تا بهداشت بهتر رعایت شود.
نداشتن بودجه، مشکلی بزرگ
یکی از دامپزشکان این مرکز، می‌گوید: نداشتن بودجه و گرفتن پیمانکار مشکلات این مرکز را زیادتر کرده است، پیمانکارانی که هر سال عوض می‌شوند و هر کدام یک سلیقه و رفتار دارند. این افراد گاهی خوب و گاهی هم چندان مناسب این کار نیستند. این پیمانکاران هر کدام سلیقه متفاوتی دارند و در کار خود این نگرش را دخیل می‌کنند.
معضل کمبود نیرو
یکی دیگر از مهم‌ترین مشکلاتی که هنگام بازدید از این مرکز جلب توجه می‌کند تعداد کم پرسنل است، در حالی که در گذشته تعداد پرسنل به ۲۰ نفر هم می‌رسید، امروز تنها با ۲ نفر در حال اداره شدن است که برای هرشیفت تنها یک نفر حضور دارد که با توجه به سروکله زدن این افراد با حیات وحش، تنها بودن آن‌ها در هر شیفت هم خطرناک است.
کثیف بودن محیط
با توجه به قرار گرفتن این مرکز در مجاورت پارک کنار، بعضاً کنار این قفس‌ها آشغال‌هایی مثل ظرف کنسرو تن ماهی و ته سیگار دیده می‌شد و حتی برگ و شاخه درختان شکسته نیز کنار این قفس‌ها بود. قفس‌ها هیچ امکانات ندارد و هنگامی سرما، گرم کردن آن‌ها کار سختی خواهد بود. قفس خرگوش‌ها به شدت بوی نامطبوعی می‌داد هرچند گفته می‌شود این‌ها خرگوش‌هایی است که بعضی از مردم می‌آورند و در اینجا رها کرده و می‌روند.
مهیار مرعشی دامپزشک گروه بیماری‌های حیات وحش و کارشناس بیماری پستانداران، معتقد است: این مرکز نسبت به قبل کمی مجهزتر شده و نسبت به قبل وضعیت بهتر شده و در حال حاضر وضعیت دامپزشکی این مرکز بهبود پیدا کرده و وسایل بیشتری خریداری شده است. وسایلی که برای معاینه لازم است و حتی اتاق‌هایی برای جراحی و رادیولوژی ایجاد شده و دامپزشک بیشتر اینجا حضور دارد، ضمن اینکه رایزنی‌هایی برای در اختیار گرفتن امکانات بیمارستان‌‌ها و دامپزشکان انجام شه است. برای بعضی گونه‌های خاص مثل خرس سیاه و پلنگ که نماد حیات وحش به جایگاه‌های مجهزتری احتیاج داریم.
حقوق پایین و دریافت دیرهنگام مشکل بزرگ کارگران مجموعه
به گفته دامپزشک این مرکز، مشکل بزرگتر دیگر حقوق کم این افراد است، حقوق این افراد علاوه بر پایین بودن هر چند ماه یکبار توسط پیمانکار پرداخت می‌شود. این موضوع که پیمانکاران به صورت تخصصی عمل نمی‌کنند مشکل بزرگی است.
بسیاری از فعالان محیط زیست اعتقاد دارند که باید مراکزی تحت نظارت سازمان حفاظت محیط زیست اما به صورت خصوصی ایجاد شود. مثلاً بسیاری از معادن یا شرکت های نفتی در راستای مسؤولیت اجتماعی به سازمان کمک کنند تا مراکزی خصوصی ولی زیر نظر سازمان ایجاد شده تا حیوانات را سرپرستی کنند.
تنها نگهداری حیوانات کافی نیست باید حیوان در شرایطی نزدیک به طبیعت باشد. بسیاری از حیوانات در حرکت و دویدن آزادانه یا بازی کردن بایکدیگر و رویارویی با مسائل موجود در طبیعت، یاد می‌گیرند و بدن آن‌ها با این کار رشد طبیعی خود را پیدا می‌کند.
اما حیوانات در این مرکز در شرایط طبیعی نیستند و در محیطی کوچکی محصور شده و در گوشه ای خوابیده یا به انتظار آینده نامعلوم خود نشسته‌اند.
حیوانات موجود در این مرکز نیاز به تغذیه مناسب دارند و یا حتی وقتی کوچکتر هستند نیاز به داروهای تقویتی دارند. در این کلینیک بعضی از حامیان حیوانات غذا می‌آوردند که باید نظارت کامل روی این غذاها باشد تا مبادا غذای ناسالم برای این حیوانات بیاورند.
همچنین باید جلوی ورود و قاچاق بسیاری از حیوانات گرفته شود تا نه حیوانی از آن سوی مرزها وارد شود مثل میمون رزوس که امروزه تعداد زیادی از آن وجود دارد نه مثل خرس سیاه بلوچی از کشور قاچاق شوند که سرنوشت هر دو گونه یکسان است و در صورت خوش شانسی پیدا شده و به این مرکز آورده شده اما برای همیشه از طبیعت جدا می‌شوند و هیچ وقت یک زندگی عادی را تجربه نخواهند کرد.