به گزارش محیانیوز،کاشت درخت به عنوان روشی برای مقابله با گرمایش جهانی و تغییرات اقلیمی ترویج شده است، اما آیا این کار می‌تواند بیش از فایده، ضرر داشته باشد؟
بیل گیتس، میلیاردر ماجراجو، اخیراً اعلام کرد که از کاشت درخت برای جبران انتشار کربن خود استفاده نمی‌کند. او ادعا می‌کند که این یک راه‌حل علمی نیست و می‌تواند به اکوسیستم‌ها آسیب برساند.
بیل گیتس هفته گذشته در یک بحث درباره تغییرات اقلیمی که توسط نیویورک تایمز سازماندهی شد، گفت: این ادعا که کاشت درخت به اندازه کافی می‌تواند بحران اقلیمی را حل کند کاملا بی معنی است.
کاشت درخت راهکاری برای مقابله با تغییرات اقلیمی
به گزارش الجزیره، اظهارات جدید گیتس به تیتر خبر‌ها تبدیل شد و انتقاد حامیان احیای جنگل (کاشت درختان در جنگل‌های آسیب دیده) و جنگل کاری (کاشت در مناطقی که اخیراً جنگلی نبودند) را برانگیخت.
جاد دیلی، رئیس سازمان خصوصی جنگل‌های آمریکا، می‌گوید: «من ۱۶ سال آخر زندگی‌ام را وقف تبدیل جنگل‌ها به بخشی از راه‌حل تغییرات اقلیمی کرده‌ام. این نوع تفسیر واقعاً می‌تواند ما را به عقب براند.»
طرح‌های کاشت انبوه درختان سال‌ها به عنوان راهی برای جذب کربن از جو در مقیاس بزرگ به دست آورده است. حتی جمهوری‌خواهان آمریکایی که به تغییرات اقلیمی بدبین هستند، قوانینی را برای حمایت از کاشت یک تریلیون درخت در سراسر جهان ارائه کرده‌اند. اما بیل گیتس در مورد مزایای چنین طرح‌های جاه‌طلبانه‌ای تنها نیست. گروهی از دانشمندان نیز با این ادعا موافق هستند که کاشت انبوه درختان، به‌ویژه در مناطق گرمسیری، بیشتر از اینکه مفید باشد، ضرر دارد. می‌تواند مضر باشد. آن‌ها می‌گویند که این کار می‌تواند اکوسیستم‌های پیچیده را با مزارع تک کشت جایگزین کند و به تنوع زیستی آسیب برساند.
از سوی دیگر، حامیان کاشت درختان می‌گویند که این کار می‌تواند نقش مهمی در مبارزه با تغییرات اقلیمی ایفا کند. آن‌ها می‌گویند که درختان کربن را از جو جذب می‌کنند و به خنک شدن زمین کمک می‌کنند.
آیا واقعا کاشت درخت ارزشی ندارد؟
تعهدات عمده کاشت درخت اغلب شامل زراعت جنگلی یا مزارع می‌شود، جایی که درختان در نهایت قطع می‌شوند و کربن آزاد می‌شود و آن‌ها تحت سلطه پنج گونه درختی هستند که عمدتاً به دلیل ارزش چوب و خمیر آن‌ها یا سرعت رشد انتخاب شده‌اند.
آگویر گوتیرز، که عضو شورای تحقیقات محیط زیست طبیعی است، می‌گوید: «در میان آن‌ها ساج است که می‌تواند از گونه‌های بومی سبقت بگیرد و خطرات بیشتری برای پوشش گیاهی بومی و اکوسیستم ایجاد می‌کند.»
از دیگر انتقادات می‌توان به کمبود فضا در سطح جهانی برای بسیاری از پروژه‌های کاشت انبوه پیشنهادی و خطر رقابت بین کشاورزی و کاشت اشاره کرد.
طبقه‌بندی نادرست مراتع و تالاب به عنوان مناسب برای جنگل و کاشت نهال‌هایی با سازگاری ضعیف یا مراقبت‌شده نیز از مشکلاتی است که توسط دانشمندان برجسته شده است. سازمان جنگل‌های آمریکا می‌گوید ۶۵ میلیون درخت کاشته است.
دیلی می‌گوید: «این فرض گیتس است که اشتباه است. به معنای واقعی کلمه هیچکس نمی‌گوید که جنگل‌ها به تنهایی می‌توانند محیط زیست ما را نجات دهند. او استدلال می‌کند که منتقدان پروژه‌های کالیبره‌شده دقیق شامل گونه‌های بومی در مناطقی که نیاز به جنگل‌کاری دارند را نادیده می‌گیرند و به جای آن بر روی چند طرح ضعیف تمرکز می‌کنند.
این نقد گسترده این واقعیت را نادیده گرفته است که بسیاری از احیای جنگل‌ها به دلیل از بین رفتن جنگل‌هایی است که بدون کمک دوباره احیا نمی‌شوند.» ما فقط به دنبال کاشت درخت در هر کجا که بخواهیم کربن را جذب کنیم، نمی‌دویم.
تلاش‌هایی برای پر کردن شکاف بین منتقدان و موافقان وجود دارد، از جمله ۱۰ قانون طلایی برای احیای جنگل‌ها که توسط باغ‌های گیاه‌شناسی سلطنتی بریتانیا، کیو و حفاظت بین‌المللی باغ‌های گیاه‌شناسی پیشنهاد شده‌اند.
آن‌ها توصیه می‌کنند از علفزار‌ها یا تالاب‌ها اجتناب کنید، بازسازی طبیعی را در اولویت قرار دهید و درختان انعطاف‌پذیر و تنوع زیستی را انتخاب کنید. اما آن‌ها با قانونی شروع می‌کنند که شاید همه بتوانند با آن موافق باشند.
ابتدا از جنگل‌های موجود محافظت کنید. بهبود این جنگل‌ها می‌تواند بیش از ۱۰۰ سال طول بکشد، بنابراین بسیار مهم است که قبل از کاشت بیشتر از آنچه در حال حاضر داریم محافظت کنیم.
کاشت درخت می‌تواند راهی برای مقابله با تغییرات اقلیمی باشد، اما مهم است که این کار به روشی مسئولانه انجام شود. کاشت انبوه درختان در مناطق نامناسب می‌تواند به اکوسیستم‌ها آسیب برساند و اثرات مضری بر محیط زیست داشته باشد.