به گزارش محیانیوز،مارتین بیست و اندی ساله (با بازی کلب لندری جونز) یک جوان پرخاشگر غیرقابل کنترل است و این حالت او تحت تاثیر فشار‌ها و آزار‌هایی که در مدرسه می‌بیند تشدید شده است. نیترام (برعکس کلمۀ مارتین) هم لقبی است که به او داده‌اند و او را آزار می‌دهد. پدر و مادرش به خاطر رنجی که در مراقبت از این فرزند پرخاشگر می‌کشند خودشان هم بیمار شده‌اند. پدر او شخصیتی ضعیف و قابل ترحم دارد. اما مادرش بسیار عصبی و تندخوست و از اینکه این بچه یک روز سر به راه شود کاملا ناامید است.

اما ناگهان چیزی مثل معجزه اتفاق می‌افتد. مارتین تصمیم می‌گیرد پول دربیاورد و به همین خاطر با یک ماشین چمن‌زنی می‌رود در خانه‌های مردم تا چمن‌های حیاطشان را کوتاه کند. یکی از کسانی که قبول می‌کند مارتین برایش کار کند هلن هاروی (با بازی درخشان ایزی دیویس) است؛ یک زن ثروتمند تنها که به مارتین علاقه‌مند می‌شود. هلن برای مارتین ماشین و لباس می‌خرد و از دعوتش می‌کند که با او زندگی کند.

این باعث وحشت و خشم مادر مارتین می‌شود که با اینکه دوست دارد از شر پسرش خلاص شود، اما در عین حال از اینکه یک نفر جای او را گرفته ناراحت است. هلن به شکل نسبتا مشکوکی از دنیا می‌رود و مارتین ثروتمند می‌شود. آنقدر ثروتمند که می‌تواند اسلحه بخرد.

بعد از این است که آن جنایت اتفاق می‌افتد. کورزل خشونت آن واقعه را در فیلمش نشان نداده و دوربینش را به سمت دیگری چرخانده. آیا او با این تصمیمش از چیزی طفره رفته است؟ من فکر نمی‌کنم اینطور باشد. صحنه‌ای آنچنانی می‌توانست توازن فیلم را به هم بزند. زیرا تمرکز فیلم بر شور و هیجان تاریک و عجیب مارتین و افکار متغیر و غیرعادی اوست که با بی‌هدفی و ملال ترکیب شده‌اند.

یکی از نکاتی که با دیدن این فیلم ذهن را درگیر می‌کند این است که چرا مارتین مثل خیلی از کسان دیگری که دست به جنایاتی مشابه می‌زنند، بعد از کشتن مردم خودکشی نکرد. او سی و پنج نفر را کشت و هیچ انتقامی از خودش نگرفت. این افکار با دیدن فیلم به ذهن رسوخ می‌کنند. «نیترام» فیلمی است که عمیقا روح مخاطب را درگیر و مضطرب می‌کند.