به گزارش محیانیوز،انسان‌های نخستین با استفاده از حس بوبایی متوجه خطر می‌شدند. با پیدایش تمدن، حس بوبایی انسان کمی ضعیف شد و از آن در جهت لذت‌جویی استفاده کرد. مثلا وقتی کسی سر میز غذا نشسته است، از بوی خوراکی‌ها خیلی خوشش می‌آید.

اندام بوبایی در بخش بالایی بینی، در منطقه‌ای واقع شده است که سلول‌های بویایی، جدار بینی را پوشانده‌اند. عصب بوبایی، بوها را به مغر منتقل می‌کند. ما فقط هنگامی به اهمیت نقش بوبایی پی می‌بریم که آن را از دست می‌دهیم. این اتفاق در زمان سرماخوردگی پیش می‌آید.

برای حس کردن بوها باید به کمک بینی، هوا را استنشاق کنیم. در این هنگام است که گاز بوداری که از شیئی متصاعد می‌شود، به سلول‌های بویایی می‌رسد.

وقتی چیزی می‌خوریم با می‌نوشیم، بخش بزرگی از خوشی یا لذتی که حس می‌کنیم به بو مربوط می‌شود. متخصص‌های آزمایشگاه‌های عطرسازی می‌توانند صدها بوی عطر گوناگون را تشخیص دهند. 

در بعضی از جانوران، مخصوصاً پستانداران گوشت‌خوار، حس بوبایی خیلی پیشرفته‌تر از بوبایی انسان است. از این رو است که می‌بینیم سگ‌ها با شامه قوی خود می‌توانند رد جانور دیگری را تا مسافت‌های حیلی زیاد تشخیص دهند.