به گزارش محیانیوز،دنیای گمشده مرموز که توسط فوران آتشفشانی آخرالزمانی ۲۲ میلیون سال پیش ناپدید شد، اخیرا دوباره پیدا شده است. این کشف دانشمندان را به این نتیجه رساند که انقراض‌های محلی در سراسر جهان رخ داده است.

دانشمندان این جنگل گمشده را در کانال پاناما دوباره کشف کردند و حتی دریافتند که پر از گونه‌هایی است که امروزه دیگر روی زمین نیستند. کشف عجیب جنگل حرا در جزیره بارو کلرادو توسط تیمی در موسسه تحقیقات گرمسیری اسمیتسونیان انجام شد.

حدود ۲۳ میلیون سال پیش، در آنچه به عنوان دوره میوسن شناخته می‌شد، صفحات آمریکای جنوبی و دریای کارائیب با هم برخورد کردند و پاناما و آمریکای مرکزی را تشکیل دادند. در پی این برخورد تپه‌ای شکل گرفت که به صورت جزیره‌ای سر از اقیانوس درآورد.

این جزیره بارو کلرادو بود که در لبه‌های آن جنگل و درختانی وجود داشت که تا ۴۰ متر ارتفاع داشتند. نمونه‌های رسوبی از جزیره به دانشمندان کمک کرد تا تعیین کنند که این منطقه دارای شرایط عالی برای این گونه باستانی حرا است. این تا حد زیادی به دلیل این واقعیت است که این جنگل از مناطقی که آب شیرین و آب شور دریا در آن مخلوط شده، سرچشمه گرفته است.

غلظت دی اکسید کربن اتمسفر نیز در دوران میوسن بسیار بالاتر بود، به این معنی که این درختان می‌توانستند بسیار بلندتر از هر گونه حرای امروزی رشد کنند.

از آن‌جایی که درختان و به خصوص حرا برای رشد به دی‌اکسیدکربن متکی‌اند، تیم دانشمندان به این نتیجه رسید که این گونه باستانی شبیه هیچ چیز روی زمین امروزی نبوده است. این تیم توانست ۱۲۱ قطعه چوب حفظ شده را در رودخانه‌ای در جزیره بارو کلرادو پیدا کند و نام آن سونراتیوکسیلون باراکلورادوئنسیز یا «Sonneratioxylon barrocoloradoensis» گذاشته شد.

«Sonneratioxylon» به سرده‌ای که گونه متعلق به آن است، اشاره دارد، گروهی که هنوز هم وجود دارد. در حالی که قسمت آخر نام آن اشاره‌ای به جزیره ای است که از آن‌جا سرچشمه گرفته است. این گونه حرا خویشاوندانی در جهان امروز دارد، اما فقط در آسیای جنوب شرقی.

فقدان فسیل‌های درختی دیگر در این منطقه نشان می دهد که گونه‌های دیگر برای بقا در نزدیکی جزیره تلاش کرده‌اند. شواهد فسیلی همچنین نشان داد که جنگل حرا در اثر فوران شدید آتشفشانی از بین رفته است.

این فوران باعث ایجاد یک «لاهار» شد؛ یک اصطلاح اندونزیایی که برای توصیف جریان تهاجمی آب، گل، خاکستر و سنگ استفاده می‌شود. لاهارها مانند پتویی از بتن خیس به سرعت جاری می‌شوند. آن‌ها می‌توانند فورا مناطق وسیعی را بپوشانند و این به همراه آب‌های غنی از سیلیس به آن‌ها توانایی چشمگیری برای حفظ فسیل‌ها می‌دهد.

آب به بافت موجودات زنده نفوذ می‌کند‏، در حالی که پتوی بتونی مانند گیاهان و حیوانات فرصتی برای پوسیدگی باقی نمی‌گذارد. تیم دانشمندان به شواهد کافی رسیده که این فوران بوده که این جنگل باستانی را از بین برده است. دانشمندان همچنین به این نتیجه رسیده اند که این جنگل نمی‌تواند تنها باشد. این تیم اکنون بر این باور است که این انقراض‌های محلی احتمالا در سراسر جهان رخ داده است.