به گزارش محیانیوز، با افزایش سن والدین، ما خود را در سفر احساسی چالش برانگیزی می‌یابیم؛ سفری که اغلب شاید چیزی از آن نگوییم؛ اما احساسات ما به ویژه هنگام بروز مشکلات و بیماری آن‌ها بیشتر درگیر خواهد شد.

افزایش سن والدین

افزایش سن والدین احساسات و افکار ما را به شدت درگیر می‌کند؛ ترکیبی پیچیده از احساسات و افکار که وقتی شاهد بالا رفتن و ضعیف‌تر شدن والدینمان هستیم بیشتر نمود می‌یابند. این موضوع ذهن ما را به نوعی تحت الشعاع غم و اندوه از دست دادن آن‌ها قرار می‌دهد و به همان‌اندازه هم می‌تواند ویرانگر باشد.

گاهی اندوه ما قبل از فقدان واقعی آن‌ها آغاز می‌شود، چون با از دست دادن آن‌ها نشاط، آرامش و در واقع تکه‌ای از قلب خاطرات خود را برای همیشه از دست خواهیم داد.

احساس خشم و اندوه

فکر از دست داد والدین معمولاً با نوعی احساس گناه نیز همراه خواهد بود. اما اغلب شامل احساساتی مانند غم و اندوه، اضطراب، گناه و خشم است؛ خشمی ناشی از از دست دادن پیش بینی شده افرادی که از بچگی برای ما نماد قدرت بودند.

خشم از روزگاری که پدری را که روزی برای ما نماد قدرت بود به فردی تبدیل کرده که حتی به تنهایی نمی‌تواند راه برود یا مادری که همیشه از ما مراقبت می‌کرد دیگر توان مراقبت از خود را هم ندارد.

این گونه احساسات در نهایت باعث نوعی عدم اطمینان در مورد آینده، دوگانگی در مورد مسوولیت‌های مراقبت از والدین و در نهایت نیز ناامیدی خواهد شد.

رویارویی با احساس گناه

یکی از چالش‌های مهم در مورد والدین سالخورده، مواجهه ما با نوعی احساس گناه است؛ احساس گناه از اینکه نکند نتوانسته باشیم به خوبی از پس مراقبت از پدر و مادرمان بر آییم یا فرزند خوبی نبوده و بارها و بارها آن‌ها را رنجانده باشیم.

مهار این احساسات پیچیده هنگامی که از والدین سالخورده خود در این مرحله از زندگی حمایت می‌کنیم، می‌تواند چالش برانگیز باشد. اما بهتر است تمرکز خود را از این گونه احساسات بر داریم و بر پذیرش واقعیت و روند طبیعی زندگی متمرکز شویم.

عادی‌سازی مسیر طبیعی زندگی

البته طبیعی است برای از دست دادن والدین خود سوگواری کنیم. اما پذیرفتن چنین واقعیتی و عادی‌سازی آن به عنوان بخشی از زندگی ضروری است.

راه‌های مختلفی برای تمرکز در زمان حال و دور کردن حواس خود از احساسات ناراحت کننده وجود دارد. مثلاً اینکه به جای نگرانی از دست دادن واالدین سعی کنیم بیشتر با آن‌ها وقت بگذرانیم.

اگر هم والدین خود را از دست داده‌ایم با انجام کارهای مورد علاقه آن‌ها خودمان را بیشتر به احساسات و علایق آن‌ها نزدیک کنیم.

استفاده از چنین لحظاتی به ما این امکان را می‌دهد که در لحظه حال حضور داشته باشیم و از زمانی که در این لحظه داریم بهترین استفاده را ببریم.

بازسازی خاطرات

مرور خاطرات خوب می‌تواند ما ر ا بیشتر به گذشته و بودن با کسانی که دوستشان داریم مانند والدین یا دوستان خودنزدیک کند. همچنین به ما فرصت حفظ خاطرات را خواهد داد.

دیدن آلبوم‌های عکس خانوادگی و غربال کردن عکس‌های قدیمی می‌تواند فعالیت لذت بخشی باشد که جرقه داستان گویی و خنده را برمی انگیزد. در واقع با بازسازی و سازمان دهی تصاویر در آلبوم‌ها، خاطرات فراموش شده را از زیر خاک بیرون می‌آورید و پیوندهایی را که خانواده شما را گرد هم می‌آورد، تقویت خواهید کرد.

گاهی نیز می‌توانیم والدین خود را تشویق کنیم تا نامه‌های صمیمانه‌ای خطاب به نوه‌ها یا دوستان خود بنویسند. این نامه‌ها می‌تواند شامل حکایات شخصی، توصیه‌های ارزشمند و ابراز عشق باشد و به نوعی هم نسل‌های آینده را با گذشته بیشتر آشنا کند.

برخورداری از روحیه طنز

در مواقعی که غم و اندوه پیش‌بینی‌شده به شدت استرس‌زا می‌شود، خنده می‌تواند با آزاد کردن اندورفین - مواد شیمیایی حس خوب بدن - به عنوان یک تسکین دهنده استرس عمل کند.

شوخ طبعی می‌تواند به عنوان یک دریچه رهایی عاطفی، وزن اندوه و اضطراب را حداقل به طور موقت کاهش دهد.

تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که به طور طبیعی تمایل به شوخ طبعی دارند، بهتر با غم و اندوه کنار می‌آیند و مشکلات فیزیکی و احساسی منفی کمتری را تجربه می‌کنند و به طور کلی در فرایند سوگواری نیز عملکرد بهتری دارند.

این گونه احساسات باعث می‌شوند بتوانیم در مقابله با غم و اندوه‌های پیش بینی شده رویکردهای چند جانبه بهتری داشته باشیم.

در مواجهه با موضوعات مرتبط با پیری، بیماری و مشکلاتی مانند آن هم شوخ طبعی می‌تواند به کاهش تنش و ایجاد فضای راحت‌تری کمک کند.

پذیرش واقعیات تلخ

همه ما در مسیر زندگی ناچار به پذیرش واقعیاتی هستیم که گاهی نیز بسیار تلخ و غیر قابل باور، تصور و تحمل هستند. از جمله پیری، بیماری یا از دست دادن والدین و ... همه این احساسات معتبر و طبیعی هستند. اما یافتن راه‌های عملی و کاربردی برای مقابله با آن‌ها می‌تواند به درک عمیق‌تر از خود ما و والدینمان منجر و البته باعث تقویت پیوند مشترک ما با آن‌ها شود.

اما به خاطر داشته باشیم سفر هر فرد از میان غم و اندوه منحصر به فرد خواهد بود. اما احساسات مشترک باعث می‌شود گاهی استفاده از تجربه دیگران هم بتواند برای ما مفید باشد.