این فناوریها شامل تِله‌درمانی، اپهای تشخیص خانگی یا واحدهای درمانی سیار است و ارائه‌دهندگان خدمات حوزه بهداشت و درمان هم به اهمیت معاینه بیمار از راه دور پی برده‌اند.
در سال ۲۰۱۴، مبلغ ۲.۳ میلیارد دلار آمریکا برای کمک به استارت‌آپ‌های دیجیتال در حوزه بهداشت و درمان جمع‌آوری شد و بین سالهای ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴، مبلغ ۱.۹ میلیارد دلار آمریکا برای کمپانی‌هایی جمع‌آوری شد که قرار بود این پول را صرف ارائه تحلیل و پیش‌بینی کنند.
تا سال ۲۰۱۸، انتظار می‌رفت که هفتاد درصد از سازمانهای حوزه سلامت در آپ‌های درمانی سرمایه‌گذاری کرده باشند و برآورد می‌شد که میزان این سرمایه‌گذاری در فناوری‌های مانیتورینگ گفتاری و آپ‌های درمانی 1.5 تریلیون دلار امریکا باشد.
افزایش توسل به شیوه درمان از راه دور، که (house calls plus) نامیده می‌شود، منجر به مدیریت زمانی هرچه بیشتر در نحوه ارائه خدمات به بیمار در منزل شد و هزینه درمان را به گونه‌ای چشمگیر کاهش داد، حال آنکه کیفیت مراقبت هم افزایش یافت.
برنامه‌های درمان از راه دور، نتایجی عالی داشته‌اند تا آنجا که به کارگیری یکی از این برنامه‌ها در امریکا، نرخ مراجعه بیماران دیابتی به بیمارستان‌ها را تا حدود ۱۸ درصد کاهش داده است. اینها بیمارانی هستند که تعامل با آنها و رصد وضعیت‌شان از راه دور انجام می‌شود.
احتمال بستری مجدد بیماران نیز تا ۳۱ درصد کاهش یافت که همه این موارد به کاهش ۷ درصدی هزینه مرکز نمونه‌گیری منجر شد.
یکی از گزینه‌های جایگزین برای مراجعه حضوری این است که بیماران متصل به دستگاه‌های خاص و دیگر فناوری‌های شخصی دستورالعمل‌های نوشتاری متنوعی را دریافت کنند که به آنها امکان مقایسه مستقیم تعدادی از استانداردها را داده، در نهایت تصمیم‌گیری درباره اینکه به متخصص مراجعه کنند یا خیر را آسان می کند.
برخی دیگر از بیماران هم ممکن است ترجیح دهند که از شبکه‌های اجتماعی فعال در حوزه سلامت مشاوره بگیرند، اطلاعات ثبت شده را به اشتراک بگذارند، با پزشک جلسه پرسش و پاسخ داشته باشند یا حتی به دنبال جلب حمایت عاطفی باشند.
بیماران حتی ممکن است از آپ‌ها برای پیدا کردن سرنخ رابطه‌ای میان علائم خود و راه‌های درمان و پرهیز از روش‌های بد درمانی استفاده و در نهایت درباره نحوه ارتقای سلامت‌شان تصمیم‌گیری کنند.
برای آزمایش‌های جدی‌تر هم بیماران می‌توانند استفاده از کیت‌های خانگی یا خدمات تشخیصی ژنومیک، آزمایش خون و دیگر آزمایش هلی‌بیومارکر، تست‌های محیطی و حتی شبیه‌سازی بیومتریکِ قابل پیش‌بینی را انتخاب کنند.
این شیوه مراقبت پزشکی، استایل فروشگاه محلی نام گرفته است. برای آنهایی که مشورت گرفتن از یک کارشناس درمانی را انتخاب کرده‌اند، تعدادی از گزینه‌ها با هدف دور کردن بیمار از بیمارستان ارائه شده‌اند که این موارد شامل واحدهای سیار مستقر در مراکز شهری و کلینیک‌هایی در مکان‌های دور افتاده است. این گونه مراکز می‌توانند بیماران را ویزیت کرده، اطلاعات آنها را بررسی کنند و در نهایت تصمیم بگیرند که آیا آنها نیازمند معاینه یک پزشک متخصص هستند یا خیر؟
پزشک های آنکال هم در کمال میل آماده پاسخگویی و ارائه راهنمایی‌های لازم به بیمار از طریق گفتگوی تصویری، ایمیل و تلفن هستند.
تله‌درمانی به طور چشمگیری در حال افزایش است تا آنجا که در حال حاضر، 72 درصد از بیمارستان‌ها و 52 درصد از گروه‌های درمانی امریکا چنین خدماتی را ارائه می‌دهند. در «آنتاریو» کانادا نیز برنامه‌های تله‌درمانی در چند سال گذشته رشدی 30 درصدی داشته‌اند.
ازجمله مخاطرات اینگونه فناوری‌های شخصی در حوزه درمان می‌توان به این فرضیه اشاره کرد که تکنولوژی رفته رفته جایگزین نقش پزشک می‌شود. در سال 2017 برآورد می‌شد که یکصد‌و‌چهل و دو میلیون آپ در این حوزه دانلود و تعامل ۶۵ درصد از مشتریان این حوزه با استفاده از تجهیزات گوشی همراه انجام شود.
با این حال، بیمارستان‌ها و متخصصان حوزه سلامت همچنان در خط مقدم برنامه‌های درمانی هستند، به ویژه وقتی صحبت از بیماری‌های خاص باشد. به همین دلیل، پویش جدید در روابط میان پزشک و بیمار مستلزم همکاری، مدل‌های بیزینس و همچنین تغییر نگرش درباره نقش شرکت‌های بهداشی‌درمانی در زنجیره ارزش است./ قرن نو