بعد از سال‌ها روز سه‌شنبه فرصتی پیش آمد تا در جمع دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف حضور پیدا کنم. دوری از دانشگاه و عدم امکانِ صحبت با دانشجویان سبب شده بود که محیط و فضای حاکم بر دانشگاه‌ها را براساس خبرهای منتشره در رسانه‌های داخلی و خارجی تصور کنم؛ به خصوص فضای دانشگاه صنعتی شریف را که در هفته‌های اخیر به کانون توجه رسانه‌ها تبدیل شده بود.

احترام به دانشجو یعنی احترام به آزادی و انتخاب او. آنها همین که به محیط دانشگاه پا می‌گذارند با شماری از محدودیت‌های سفت و سخت روبه‌رو می‌شوند؛ محدودیت‌هایی که از قضا برخی از آنها در سطح جامعه به صورت کمرنگ‌تری اعمال می‌شود.

یک دانشجوی جوان معمولا ورود خود به دانشگاه را به معنای برخورداری از احترام بیشتر و رفتار آزادانه‌تر و نقد آشکارتر فرض می‌کند، اما همین که پا به دانشگاه می‌گذارد، محیط آنجا را از هر حیث بسته‌تر و محدودتر از فضای عمومی جامعه می‌بیند.

هر یک از این محدودیت‌ها و مشکلات کافی است تا دانشجویی را به خشم و عصیان بکشاند، چه رسد به اینکه همه این موارد یک‌جا جمع و روز به روز هم تشدید شود.

دانشجو خواهان احترام در همه زمینه‌های فوق است. آنها سرمایه حال و آینده این کشورند. با محدودیت‌هایی که دانشگاه را عملا به نوعی پادگان تبدیل می‌کند، این سرمایه را عاصی نکنید و نسوزانید.