نتایج گزارشی که در ۶ نوامبر توسط موسسه خیریه بین‌المللی آکسفام منتشر شد نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری ۱۲۵ میلیاردر در سراسر جهان باعث انتشار سالانه ۳۹۳ میلیون تن دی اکسید کربن می‌شود. این امر باعث می‌شود که هر میلیاردرها یک میلیون برابر بیشتر از ۹۰ درصد انسان‌ها آلوده‌کننده باشند و به طور میانگین هر نفر تقریبا ۳ میلیون تن دی اکسید کربن بازای در مقایسه با ۲.۷۶ تن دی اکسید کربن بازای هر فرد معمولی منتشر می‌کنند.
طبق گزارش نشریه فوربس امروزه حدود ۲۶۶۸ میلیاردر در جهان وجود دارند. بنابراین، اگر این گزارش به داده‌های سرمایه‌گذاری آنان نیز دسترسی داشته باشد این تعداد احتمالا بسیار بیشتر می‌شود.
۱۲۵ میلیاردر مورد مطالعه در این گزارش جمعا ۲.۴ تریلیون دلار در ۱۸۳ شرکت از صنایع آلاینده مانند سوخت‌های فسیلی و سیمان سرمایه‌گذاری کرده‌اند. هم چنین، این مطالعه نشان داد که تنها یک میلیاردر از ۱۲۵ میلیاردر، در یک شرکت انرژی‌های تجدیدپذیر سرمایه‌گذاری کرده است.
این محاسبات تنها تاثیر آلاینده سرمایه‌گذاری میلیاردرها را در نظر می‌گیرند و انتشار کربن ناشی از زندگی خصوصی اغلب تجملاتی آنان را در نظر نگرفته است. «بئاتریز باروس» پژوهشگر عدالت محیطی و جنسیتی در دانشگاه ایندیانا به «نیوزویک» می‌گوید: «همه چیز در مورد میلیاردرها به محیط زیست آسیب می‌رساند. سبک زندگی میلیاردرها به طور باورنکردنی کربن فشرده است و طبق تحقیقات ما حمل و نقل مضرترین فعالیت آنان بوده است. قایق‌های تفریحی لوکس، هواپیماهای شخصی، بالگردها و چندین خودرو همگی آلاینده هستند و در این میان قایق‌های تفریحی و هواپیماهای شخصی به نسبت سایر وسایل آنان دی اکسید کربن بیشتری منتشر می‌کنند».
تاثیر جهانی آن بسیار زیاد خواهد بود. میلیاردرها نفوذ قابل توجهی بر اقتصاد و بازار دارند و با سرمایه‌گذاری در صنایع آلاینده، تا کنون جهان را در آینده‌ای با کربن بالا حبس کرده‌اند. نوع توزیع و انتشار کربن فوق العاده نابرابر است. در نمونه آکسفام مشخص شد که ۱۲۵ میلیاردر مسئول انتشار دی اکسید کربن به اندازه کل کشور فرانسه هستند. جمعیت فرانسه تا سال ۲۰۲۱ میلادی ۶۷.۵ میلیون نفر بوده است. انتشار گازهای گلخانه‌ای به طور مستقیم با افزایش دمای جهانی و تغییرات آب و هوایی ناشی از آن در سراسر جهان مرتبط است.
دی اکسید کربن، متان و اکسید نیتروژن و مجموعه‌ای از گازهای آزاد شده صنعتی دیگر گرما را در جو زمین به دام می‌اندازند. این امر سپس الگوهای آب و هوایی را مختل می‌کند و منجر به افزایش نرخ وقوع رویدادهای شدید آب و هوایی و همچنین خشکسالی و قحطی در مناطق خشک‌تر می‌شود. این گازها عمدتا از طریق سوزاندن سوخت‌های فسیلی برای تولید برق یا تامین انرژی وسایل نقلیه موتوری و همچنین از صنایع دام، کود، ساخت و ساز، مد و فناوری آزاد می‌شوند.
باروس می‌گوید: «خلاص شدن از شر انتشار گازهای گلخانه‌ای ۲۶۶۸ میلیاردر بسیار مهم‌تر از خلاص شدن از انتشار گازهای گلخانه‌ای ۲۶۶۸ نفر فرد معمولی می‌باشد. همه ما باید در مهار انتشار دی اکسید کربن به خصوص در مورد میلیاردرها بهتر عمل کنیم. در حال حاضر به نظر می‌رسد میلیاردها فکر می‌کنند که به دلیل ثروت و موقعیت‌شان این تلاش در مورد آنان صدق نمی‌کند».
مقابله با انتشار آلاینده‌های کربنی از سوی میلیاردرها تا حدودی آغاز شده است. از جمله در مورد افرادی مشهوری مانند اعضای خانواده کارداشیان و تیلور سوئیفت که به دلیل تعداد زیاد سفرهای صورت گرفته از طریق هواپیمای خصوصی و دیگر اقدامات بیهوده و پرهزینه برای محیط زیست مورد انتقاد قرار گرفته اند.
باروس می‌گوید: «یکی از اقداماتی که می‌توان انجام داد اخذ مالیات از میلیاردرها است. مالیات بر ثروت میلیاردرها به میزان کافی می‌تواند انباشت بیش از حد ثروت را که به میلیاردرها اجازه می‌دهد برای مثال چندین هواپیمای خصوصی و قایق‌های تفریحی ۵۰۰ فوتی داشته باشند مهار کند و هم چنین می‌توان از آن برای زیرساخت‌های حمل و نقل استفاده کرد.
مالیات بر ثروت میلیاردرها و سرمایه‌گذاری آنان در صنایع آلاینده باعث جمع آوری مبالغ هنگفتی برای کمک به فقیرترین مردم و کشورها به منظور مقابله با بدتر شدن وضعیت آب و هوایی خواهد شد.
مقام‌های آکسفام اشاره می‌کنند که ما نمی‌توانیم به اهداف توافق پاریس خود بدون تغییرات بنیادی از سوی شرکت‌ها و میلیاردرها دست یابیم و در حال حاضر اقدامات آنان با آن چه برای جلوگیری از فروپاشی فاجعه بار آب و هوا و اهداف اقلیمی مبتنی بر علم لازم است فاصله دارد.
این تنها میلیاردرها و سلبریتی‌ها نیستند که برای ایجاد تاثیرات واقعی بر آب و هوا باید تحت نظارت قرار گیرند، زیرا شرکت‌های صنایع تولید کننده آلاینده‌ها نیز مسئول مقادیر زیادی از انتشار کربن می‌باشند.
این نیاز احساس می‌شود که از دولت‌ها بخواهیم مقررات و سیاست‌هایی را وضع کنند که شرکت‌ها را وادار سازند تا انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را گزارش دهند و اهداف اقلیمی مبتنی بر علم را با یک نقشه راه روشن اعم از کوتاه مدت و بلند مدت برای کاهش انتشار تعیین کنند.