با اختلال یادگیری بچه‌ها چه باید کرد؟

به گزارش محیانیوز،استرس را همه به‌عنوان یک اتفاق بد روانی می‌شناسند اما واقعیت این‌گونه نیست. استرس می‌تواند خوب باشد اما وقتی که از حد گذشت و کنترل نشد، مایه‌ی نگرانی است.

استرس خوب؟

شدت‌های مختلف استرس می‌تواند روی بچه به گونه‌های متفاوت تأثیر بگذارد. اگر بچه در زندگی روزمره‌اش استرسی نداشته باشد ممکن است برای تلاش کردن بی‌انگیزه شود. اگر به فرض قرار است امتحانی را بدهد و نسبت به آن کوچک‌ترین نگرانی نداشته باشد، هیچ تلاشی برای آن نخواهد کرد. گاهی اوقات ما می‌گوییم مقداری استرس باید وجود داشته باشد تا انگیزه برای تلاش بیشتر بچه‌ها باشد. این مسئله در مورد بزرگ‌سالان هم همین‌طور است. مشکل زمانی است که این استرس و اضطراب، حدش بیشتر از مقداری باشد که بچه بتواند تحمل کند. این امر می‌تواند روی یادگیری فرد هم تأثیر بگذارد چون در شرایط استرس‌زا، هورمون‌هایی ترشح می‌شوند که روی کارکرد مغز تأثیر منفی می‌گذارند. فردی که مضطرب است تمرکز درستی هم نمی‌تواند داشته باشد. برای یادگیری غیر از هوش، تمرکز هم لازم است؛ یعنی ما هر چقدر هم باهوش باشیم اگر تمرکز نداشته باشیم نمی‌توانیم چیزی را درست یاد بگیریم. حالا ممکن است این استرس برای بچه‌های مختلف علت‌های متفاوتی داشته باشد. بچه‌ها به دلایل مختلف دچار استرس می‌شوند. گاهی اوقات ممکن است دلایل درونی داشته باشد، بدین معنا که خود کودک از لحاظ سرشتی، مستعد این باشد که با کوچک‌ترین محرک استرس‌زا دچار اضطراب و نگرانی شود. حالا در شرایط مشابه بچه‌ی دیگری خیلی دچار نگرانی نمی‌شود؛ مثلاً برخی از بچه‌ها هستند که علی‌رغم این‌که همیشه نمره‌های خوب می‌گیرند اما این میل به کمال‌گرایی و کامل بودن و این‌که هیچ‌وقت کسی از آن‌ها ایراد نگیرد، باعث می‌شود آن‌ها همیشه دچار استرس و نگرانی باشند؛ مثلاً فقط نمره‌ی ۲۰ را قبول دارند یا این‌که همیشه نگران‌اند حرکتی بکنند و معلمشان از آن‌ها ناراحت شود.
ممکن است نگران این باشد که پدر و مادرش از دست او ناراحت باشند که نمره‌اش نیم‌نمره کمتر از دفعه‌ی قبل است و با وجود این‌که هنوز هم نمره‌ی خوبی است آن‌ها نگران‌اند! گاهی وقت هم بچه خودش از توانایی‌هایش آگاه است و می‌داند نمی‌تواند نمره‌ی بالایی بگیرد. به همین دلیل هم همیشه دچار استرس و نگرانی است؛ مثلاً بچه‌هایی که در درس ریاضی ضعیف‌اند، معمولاً از شب قبل روزی که ریاضی دارند دچار استرس و نگرانی می‌شوند و فردا هم این استرس ادامه پیدا می‌کند و باعث کاهش تمرکز در جلسه می‌شود؛ در نتیجه، درس آن روز را هم خوب یاد نمی‌گیرند. واضح است که با این روند نمره‌ی خوبی در آن درس نمی‌گیرند و از طرفی معلم و والدین، او را بازخواست می‌کنند و این سیکل معیوب ادامه پیدا می‌کند و بدتر هم می‌شود. در این شکل، استرس منشأ درونی دارد اما گاهی اوقات این ما هستیم که استرس را از بیرون برای بچه تولید می‌کنیم.
والدینی هستند که بچه را در شرایط سختی قرار می‌دهند؛ چیزهایی مثل کلاس‌های مختلف و انتظارات غیرواقعی که بیش از توان بچه است. این‌ها باعث می‌شود با وجود این‌که بچه، زندگی خودش را می‌گذراند اما فشار بیشتری به او وارد شود. این استرس به خاطر در نظر گرفتن شرایط بچه به وجود می‌آید. گاهی اوقات پدر و مادرها می‌گویند من می‌دانم او هوشش خوب است اما تلاش نمی‌کند و نمره‌ی ۲۰ نمی‌گیرد.
وقتی بچه را ارزیابی می‌کنیم، می‌بینیم که این حرف درست است اما چون تمرکز ندارد نمی‌تواند جواب آن انتظارها را بدهد. همیشه این مثال را برای والدین می‌زنم: وقتی بچه‌ی شما تخته‌سیاه را درست نمی‌بیند و نیاز به عینک دارد آیا برای درست نخواندن سرزنشش می‌کنید؟
نه فوراً او را پیش چشم‌پزشک می‌برید و برای او عینک تهیه می‌کنید تا بهتر ببیند اما در مورد تمرکز، والدین این آگاهی را کمتر دارند. ممکن است بچه هوشش خوب باشد اما چون تمرکز کافی ندارد نمی‌تواند از پس انتظارها بربیاید.
ما در این حالت باید او را کمک کنیم. ناتوانی در تمرکز می‌تواند دلایل مختلفی از قبیل بیش‌فعالی، استرس و غیره داشته باشد. والدین ممکن است این آگاهی را نداشته باشند و بچه را تحت‌فشار زیادی بگذارند و فقط بخواهند او از عهده‌ی شرایط برآید درحالی‌که ممکن است فرد نیاز به درمان داشته باشد.