هشدار ، پاهایتان را موقع نشستن روی هم نزارید

قطعا تاکنون بارهای بار شنیده اید که انداختن پاها روی هم هنگام نشستن برای سلامتی بسیار مضر است. اما این سبکی است که اکثر مردم به آن عادت دارند و اجتناب از آن چه در حال کار پشت میز، چه حین غذا خوردن در رستوران و چه در زمان انتظار کشیدن کار سختی است.

تمرینات فیزیکی مخصوص کشش عضلات باسن و ترک عادت نشستن با پاهای ضربدری اولین گام به منظور جلوگیری از این اتفاق است.

- اختلال در جریان خون

به احتمال زیاد پس از نشستن با پاهای روی هم به مدت طولانی، بی حس شدن پاهای خود را تجربه کرده اید. هرچند این حالت به سرعت از بین می رود، اثرات طولانی مدت آن می توانند جدی باشند.

وقتی یک پا را روی دیگری می اندازید، در حال وارد آوردن فشار به رگ هایی هستید که خون را به قلب پمپاژ می کنند و باز می گردانند. در این حالت فشار بیشتری ایجاد می شود که مانع از جریان خون سالم شده و در نهایت می تواند منجر به التهاب سیاهرگ ها و آسیب به آنها شود.

این اختلال هم به صورت داخلی و هم از نقطه نظر زیبایی برای سلامتی ما مضر است. از جمله دیگر عوارض مهم می توان به خطر لخته شدن خون، فشار خون بالاتر و وریدهای واریسی اشاره کرد. لازم به ذکر است که بیش از ۴۰ میلیون نفر در آمریکا از واریس رنج می برند و شیوع آن در بانوان (۵۵ درصد) بیشتر از مردان (۴۵ درصد) است.

- تاثیر منفی روی اعصاب

در نهایت انداختن یک پا روی پای دیگر منجر به آسیب احتمالی به عصبی بسیار مهم درست در قسمت پشت مفصل زانو می شود. این عصب بخشی از عصب سیاتیک است و در صورت فشار ممتد باعث ایجاد دردی شدید خواهد شد.

هر گونه فشار روی این عصب می تواند سبب بی حسی و گزگز شود و در واقع به عصب آسیب برساند. در صورت عدم درمان و رسیدگی اصولی این آسیب منجر به بی حسی طولانی مدت و افتادگی پا می شود.

- تخریب حالت کلی سالم بدن

وضعیت نشستن ما به شدت بر سلامت، نحوه حرکت و همچنین وضعیت عمومی بدن تاثیر می گذارد. از آنجایی که نشستن با پاهای ضربدری فشار بیشتری روی زانوها و مفاصل پا وارد می‌ کند، تراز باسن را از بین می برد و لگن را به مدت طولانی می‌ چرخاند، شکل بدن و وضعیت عمومی آن را نیز تغییر می‌ دهد.

علاوه بر این عوارض جانبی دیگری هم وجود دارد: ران ها سفت و مفاصل آنها قفل می‌ شود، عضلات داخلی ساق کوتاه ‌تر شده و باعث می‌ شود زانوها به سمت داخل فرو بروند. به طور کلی زمانی که وزن خود را روی یکی از پاهایمان می اندازیم، لگن را از تعادل همیشگی خارج کرده ایم.