فرهنگ، رسوم و آداب برده‌داری در زمان شاه سلیمان صفوی بود

به گزارش محیانیوز، اشترویس، دریانوردی هلندی بود که پس از ترک خانه و کاشانه‌اش در نزدیکی آمستردام، در سفر اول از آفریقا به جنوب شرقی آسیا رفت. بعد به دریای مدیترانه، ایتالیا، قلمرو عثمانی و شمال آفریقا سفر کرد، در ناوگان ونیز با عثمانی‌ها جنگید و پس از ماجراجویی‌های زیاد به هلند برگشت تا ازدواج کند و زندگی آرامی داشته باشد. اما دست تقدیر باز او را به دریا کشاند و عاقبت، ناچار شد سال‌هایی را تن به بردگی بدهد، تا زنده بماند و راهی برای بازگشت به خانه پیدا کند.

اشترویس، برده بازرگانی به نام حاجی محمدصالح بود و همراه با اربابش، به تجارت در دریای کاسپین مشغول بود تا اینکه به حاجی بایرام‌علی از اهالی دربند فروخته شد. او یک بار اربابش را از غرق شدن نجات داد و ظاهرا آن‌قدر از او راضی بود که جایی می‌نویسد: «اگر به خاطر زن و بچه‌هایم نبود، ترجیح می‌دادم تمام عمر برده او باشم.»، اما این جمله او چندان با ادامه کارش نمی‌خواند و پیدا است که بیشتر تعارف بوده تا خواسته‌ای حقیقی.

او به خیال آزادی و بازگشت به خانه، از حاجی بایرام می‌خواهد که به سفیر لهستان بفروشدش. پس از یک سال سخت در خانه سفیر‏‏‏، کمپانی هند شرقی هلند آزادش کرد و بعد حاجی بایرام به اصفهان رفت. مدیران کمپانی در اصفهان او را به گمبرون (بندر عباس) فرستادند‏ و پس از جان به در بردن از یک بیماری مرگبار‏ و سفری پرماجرا به خانه رسید. سفرنامه‌ای که اشترویس از ماجراجویی‌هایش در ایران نوشت، با یادداشت‌های سایر سیاحان تفاوتی مهم دارد: تجربه او از زندگی در ایران صفوی‏ به عنوان برده‏ سبب شد از زاویه دید متفاوتی ایران آن دوران را ببیند. یادداشت‌های او اطلاعات منحصر به فردی درباره ملیت، شیوه خرید و فروش، وظایف و سبک زندگی برده‌ها در ایران به دست می‌دهد.

سال‌های زندگی او در ایران، پر فراز و نشیب بود و اشترویس، به شهر‌های مختلفی سفر کرد، در مراسم مختلفی شرکت کرد و تجربه حمله راهزن‌ها را هم از سر گذراند. زاویه دید او به زندگی و فرهنگ مردم ایران در آن زمان، متفاوت و سفرنامه‌اش سرگرم‌کننده و خواندنی است و علاوه بر این، اطلاعات مفیدی برای علاقمندان به تاریخ دارد. سفرنامه یوهان اشترویس را ساسان طهماسبی ترجمه انتشارات امیرکبیر منتشر کرده است.